ท้องฟ้าของขี้เมา

ท้องฟ้ามันสวย กลุ่มเมฆและแสงสี มันเปลี่ยนแปลงเสมอ
แต่ผมก็รักมัน คงไม่ต่างจากคนอีกมากมายที่รักมัน
รักด้วยความที่มันอยู่ไกล จับต้องไม่ได้
หากแต่งดงาม ราวความฝัน

ผมพลางนึกถึงบทเพลง "จริงเพียงจริง" ของปฐมพร

หากเธอเหมือนฉัน โดดเดี่ยวดั่งภูเขา
เฝ้าคอยใครสักคน ดังเมฆที่บางเบา คลอเคลียไม่ห่างหาย
ให้ความเหงา ของเรา กล่าวคำทักทาย
เพียงขอ ให้โลกนี้มีเธออยู่จริง
แม้รักเธอ เป็นเพียงฝัน แต่รักฉัน จริง เพียงจริง.

ถ้าผมจะมีเธออะนะ เรื่องราวมันคลาสสิค
มันเหมือนจะจริง แต่คล้าย ไม่มีวันจะเกิดขึ้นจริง
แค่นั้นมันพอไหม สำหรับมนุษย์สักคน อาจพอ อาจไม่พอ
ไม่ว่าอย่างไร คนเรา ได้แค่ไหน ก็คงต้องรับเอาแค่นั้น

บางที ผมก็รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นโรคจิต
ชอบโลกแห่งความฝัน ชอบจินตนาการ
มังกร, ฟีนิกซ์, legendary tales
รู้ดีว่ามันคือโลกแห่งจินตนาการ แต่ยังอยากให้มันมีอยู่จริง.