วันนี้ตื่น 7
โมงครึ่ง เพราะต้องไปเอาอาหารหมาที่สุวรรณชาด ไม่รู้จะไปหาซื้อที่ไหน เช็คไปทั่วแล้ว มัน 4300 ราคาตามป้าย +
ค่าส่งอีก ขนส่งดีไหมก็ไม่รู้ .. เลยได้ขับรถ 80 โล เพื่อไปซื้ออาหารหมาน้ำหนัก 14
โล ราคา 3800 + ค่าน้ำมัน 500 + ค่าเสียเวลาเท่าไหร่ไม่รู้ .. ก็พอกัน
แต่สบายใจกว่า .. ไอ้ลูกชายมันกินแพงกว่าผมอีก .. อย่าบ่น อย่าบ่น .. โชคดีมากที่โทรจองไว้ตั้งแต่เมื่อคืน
เขาว่าเหลือกระสอบเดียว ไม่งั้นอาจได้ซื้อยี่ห้ออื่นที่แพงกว่า
หมา ..
ไม่ง่ายนะ หมาแก่ก็เหมือนคนแก่ พอมีอายุก็มีโรค โรคหัวใจ โรคไต โรคไขข้อ ..
ถ้าหมาใหญ่ 30 โลขึ้น ค่ายา ค่าอาหารก็ไม่ต่ำกว่า 15000 ต่อเดือน ..ช่างมันได้ไหม
.. ถ้าทำใจได้ ก็คงได้ล่ะครับ หรือถ้าไม่มีเงิน ก็คงต้องได้ หมาตัวเล็กๆ
คงง่ายกว่า เพราะ Dose ยา
คิดตามน้ำหนักตัว เพราะงั้น ถ้าคิดจะเลี้ยงสัตว์ ..
ควรศึกษาให้ดีก่อนว่า ค่าใช้จ่ายตลอดอายุขัยของเขา คุณรับไหวไหม ..
หนึ่งชีวิตที่มีความผูกพัน .. คำว่าช่างมัน เอามาใช้ไม่ได้
เคยมีคนพูดกับผมว่า
.. คนที่เป็นโรคไตและไม่มีเงิน เราน่าจะเอาเงินที่ช่วยหมาเรา ไปช่วยคนดีกว่าไหม ..
ก็เป็นอีกแนวคิดที่ดี แต่สำหรับผม เชื่อว่า ไม่ว่าใครก็คงคิดแบบเดียวกับผม ..
เราเลือกเกิดไม่ได้ โอกาส ที่แต่ละชีวิตได้รับ มันเลยแตกต่าง เป็นเรื่องที่ช่วยได้ยาก
.. ถ้าเรามีเงินจำกัด เราคงต้องเรียงลำดับความสำคัญ
แล้วเลือกช่วยคนที่มีความหมายกับเราที่สุดก่อน ..
พูดถึงคำว่า
โอกาส มันเป็นเรื่องสำคัญเหมือนกันนะ และมันก็ไม่ใช่เรื่องเงินอย่างเดียว ..
ผมนึกย้อนไปถึง โอกาสในการเติบโต จากการเลี้ยงดู มีคนกี่คน ที่ต้องเสียเวลาใส่ใจเรา
คำพูดกี่ประโยค การกระทำกี่อย่าง ที่ปลูกฝังให้เราเป็นเรา มันมากมายมหาศาล
ผมหมายถึงทุกอย่างที่เราเจอกันมาน่ะครับ .. การให้โอกาสทางการศึกษา
ที่ทำให้เราได้โอกาสในงาน รวมถึงคนที่ให้โอกาสเราสำหรับงานด้วย
ทำให้เราได้โอกาสมีรายได้ที่แตกต่าง มีโอกาสในการพัฒนาความรู้ ความคิด
มีโอกาสในสังคมที่แตกต่าง ยาวไปถึงโอกาส ในการมีคุณภาพชีวิตที่ต่าง .. เป็นเรื่องที่บางคน ไม่เคยนึกถึงมันเลย
หรือถึงจะนึกแต่เราก็จำมันได้ไม่เท่าไหร่
หรือมัวแต่ไปให้ความสำคัญกับสิ่งที่ไม่ได้ควรจะให้ หรือเลือกที่จะลืม ...
แต่มันเป็นของที่มีอยู่ ก็แล้วแต่คน มันเป็นเรื่องปัจเจกบุคคล ขึ้นอยู่กับใคร
คิดอะไรได้แค่ไหน ..
เอาล่ะ
เข้าเมืองกัน ไปซิ่งคลายเครียดกันดีกว่า .. ขาเข้ารถว่าง เลยได้เหยียบเกินร้อย
ไม่ได้ขับรถเร็วมาตั้งนาน มันส์ครับ แต่ขาออกรถติด ไม่เข้าใจว่าทำไมคนมาวัดหลวงพ่อกับวัดสมานกันได้ทุกอาทิตย์
ไม่เบื่อกันบ้างหรือไงหนอ ..
โปรแกรมวันนี้
กะว่าจะถูบ้าน อาบน้ำหมา ซักผ้า แล้วปลูกต้นไม้สักหน่อย เลยต้องตีรถเข้าเมืองไปหาแชมพูหมาที่มันหมด
แล้วมัวแต่วางใจว่า ไปซื้อที่โรงบาลก็คงมี ปรากฎว่าไม่มี .. โธ่
ถึงบ้าน 10
โมงกว่า ก็ลุยไปทีละเรื่อง กวาดบ้าน ถูบ้านก่อน ค่อยอาบน้ำหมา ทำให้พื้นสะอาดก่อน
แล้วค่อยเอาหมาสะอาดๆ มาวาง เพราะหมาให้เช็ดตัวแห้งยังไง
มันก็นอนลงไปแล้วยังเปียก ร๊อตไวเลอร์พันธุ์ทาง ไม่ทาง มันซับน้ำดีหมด ขนเขา 2
ชั้นน่ะ การเช็ดตัวเหนื่อยกว่าการอาบน้ำหลายเท่า
บ่ายๆ
หลานชายแวะมาเยี่ยม ได้กอดได้อุ้มอยู่พักใหญ่ ชื่นใจครับ แต่เจ้าหนูไม่ค่อยสบาย
เลยไม่ค่อยร่าเริงเท่าไหร่ อุ้มไปอุ้มมา ก็เอาเรื่องเหมือนกัน คุณท่านหนักตั้ง 17
โล ไอ้เราก็ไม่เคยอุ้มใคร ไม่ชินน่ะ อุ้มหมา 30 กว่าโลก็ไม่ได้อุ้มนานๆ แต่ก็อยากอุ้มเขานะ .. อุ้มไปหาเจ้าบ๊าคด้วย หลานชายเรียก"บ๊าค" เสียงหวาน ไอ้ลูกชายจ้องตาโปนพักนึง แล้วเริ่มเห่าไม่เลิก เขาหวงป๊าเขาครับ ..
เย็นๆ ได้เอาจิกน้ำไปลงชายคลองสักที .. ปลูกเสร็จก็ฝันล่ะครับ
ว่าพอต้นใหญ่มันจะสวยขนาดไหน กิ่งก้านคงแผ่คลุมสะพานที่ยื่นลงไปในคลอง
คงให้บรรยากาศน่านั่งกินเหล้าอักโข มีดอกสวยๆ ห้อยย้อยลงมาให้ผมได้ชื่นชม .. เอ
ผมจะอยู่ได้ทันเห็นมันโตละเปล่าเนี่ย มันเพิ่งสูงได้ 2 ฟุตเอง ..
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น