While I thought that I was learning how to live, I have been learning how to die - Leonardo da Vinci

บทความเหล่านี้ หากเป็นประโยชน์กับท่าน ผมก็ดีใจ หากจะนำไปใช้ที่อื่น ผมก็ยินดี แต่กรุณาอ้างอิงที่มานิดนึง จัดเป็นมารยาทพื้นฐานในการใช้บทความของผู้อื่นใน internet หลายเรื่องผมต้องค้นคว้า แปลเอกสาร ตรวจสอบความถูกต้อง กลั่นกรอง เรียบเรียง ใช้เวลา ใช้สมอง ใช้ประสบการณ์ การก๊อปไปเฉยๆ อาจทำให้คนอื่นคิดว่าคนที่นั่งคิดนั่งเขียนแทบตายห่ากลายเป็นคนก๊อป ผมเจอเพจที่เอาเรื่องของผมไปตัดโน่นนิดนี่หน่อยให้เป็นงานของตัวเอง ไม่อ้างอิงที่มา ไม่ละอายใจหรือ .. สงสัยอะไร comment ไว้ ผมจะมาตอบ แต่ถ้าใครมาแสดงความไพร่หรือด่าทอใครให้พื้นที่ของผมสกปรก ผมจะลบโดยไม่ลดตัวลงไปยุ่งเกี่ยว อยากระบายไปหาที่ของตัวเองครับ หมายังขี้เป็นที่เป็นทางเลยจ้ะ นี่ก็เคยเจอ ไม่รู้พ่อแม่สอนมายังไง!!!

วันอาทิตย์ที่ 22 พฤษภาคม พ.ศ. 2559

แด่ความรักครั้งสุดท้าย

เรื่องราวมันเกิดขึ้นมานานมากแล้ว แต่วันนี้ ผมคิดถึงเธอ จนไม่อาจห้ามน้ำตา
เรา เคยเป็นเพื่อนกันมาก่อน ผมเคยชอบเธอ แต่ทนนิ่งเฉยเพราะกลัวเสียเพื่อน ผมไม่เล่นสนุกกับเพื่อน ผมเคยมีความรักกับคนที่เรียกว่าเพื่อน เมื่อความรักจบลง มันไม่เหลืออะไรเลย ผมจึงระวังมากกว่าปกติกับคนที่เป็นเพื่อน
ผมไม่รักใครมานานเกิน 20 ปี เพราะมันจบไม่ดีสักครั้ง โดนทิ้งทุกที ผมไม่ได้จะบอกว่าตัวเองดี บางที ผมคงเลวเกินกว่าจะคบหา สุดท้ายผมก็หยุดและสร้างกำแพง ผมไม่คบหากับใครอีกเลย ไม่คิด ว่าวันหนึ่งเธอจะเดินเข้ามา และผมก็ปล่อยให้เธอเข้ามาง่ายๆ .. ตลกนะ
เมื่อเราพบกันอีกครั้ง มันมีโอกาสที่เราจะคุยกัน ทั้งวัน ทั้งคืน จากความรำคาญ กลายเป็นต้องการ เธอคุยสนุกดี เราคุยภาษาเดียวกัน ความระวังตัวของผมหายไป ความเชื่อใจเริ่มเข้ามา ผมไว้ใจเธอ และเราคุยกันทุกเรื่องจริงๆ เราคิดคล้ายกัน ชอบอะไรคล้ายกัน ยังมีเรื่องอื่นที่คล้ายกันอีก มันแปลกดี
เราไม่เคยพูดจาหวานๆ และเธอก็ไม่ใช่คนสวยรูปร่างดี แต่จิตใจเธอดี ผมพึงพอใจกับความเป็นเธอ ผมก็ไม่รู้ว่าความรู้สึกที่เกิดขึ้นมันคืออะไร จนวันที่เธอถามผมว่า รักเธอไหม จากวันนั้น เธอก็กลายเป็นส่วนหนึ่งในชีวิต อยู่ในความคิด อยู่ในลมหายใจ ผมไม่เคยรักใครเท่านี้มาก่อน
เราคอยห่วงใย ใส่ใจ ดูแลจิตใจกัน มันเป็นช่วงเวลาที่สวยงาม จนผมกลัว ว่าคนอย่างผมจะมีโอกาสได้รับสิ่งดีๆ ขนาดนี้เลยหรือ ... มันเป็นเวลาแค่ 2 เดือน ที่ราวกับเรารักกันมาทั้งชีวิต แล้ววันหนึ่ง เธอก็ตายจาก .. มันง่ายๆ อย่างนั้น 
ผม กลับไปอยู่ในโลกตามลำพังเหมือนเมื่อก่อน แต่ความรู้สึก มันแตกต่างอย่างสิ้นเชิง
7 เดือนหลังจากนั้น ผมร้องไห้ทุกวัน คิดถึงเธอทุกนาที ไม่เคยยอมรับ ว่าเธอตายไปแล้วจริงๆ ผมยังคงโหยหา ผมเริ่มโทษฟ้า ทำไมต้องเป็นผม ถ้าเราไม่เจอกัน ผมก็ไม่ต้องรักเธอ ไม่ต้องเจ็บปวดขนาดนี้  มันเป็นช่วงเวลาที่ยากลำบากที่สุดในชีวิต การไม่เคยมี จะไม่ทำให้เราอยากมีในสิ่งที่เราไม่รู้จัก แต่การมีแล้วต้องสูญเสีย ทำให้ใจเราดิ้นรน ทุกข์ทน ไม่หยุดหย่อน .. ด้วยความที่เราเคยคุยกันทุกเรื่อง เธอจึงยังอยู่ทุกที่รอบตัวผม ยังคงอยู่ ตลอดเวลา
สุดท้ายก็ถึงวันที่ผมยอมรับ มันเหมือนเป็นช่วงต่อที่หนักกว่า ผมร้องไห้วันละหลายครั้ง จนน้ำตามันไม่ไหล ผมเริ่มเข้าใจ เริ่มยอมแพ้แก่โชคชะตา เลิกโทษฟ้า มันคงเป็นกรรมที่ผมต้องรับไว้ เมื่อเข้าใจ ผมก็ร้องไห้น้อยลง จนเลิกร้องไปเอง

แต่ผมยังคงคิดถึงเธอทุกวัน ผมรู้ว่า เราจะไม่มีวันได้พบกันอีก ผมจะไม่ได้เห็นเธออีก ไม่ว่าที่ไหน ผมเลือกที่จะเก็บเธอไว้ในความทรงจำที่ดีของผม ผมจะยังคงรักเธอคนนั้นตลอดไป ผมจะไม่ยอมให้ใครเข้ามาแทนที่เธอ ชั่วชีวิต.

ไม่มีความคิดเห็น: