จมปัก!

ฟังไปอ่านไปนะ เพราะกุฟังไปเขียนไป ได้อารมณ์สัสๆ

พวกเราคงเคยนั่งขำกับอดีต ที่จมปลักลงไปในเรื่องไร้แก่นสาร
แล้วเห็นว่ามันยิ่งใหญ่ราวแผ่นฟ้า หนักหนาราวแผ่นดิน
การให้ค่าสิ่งใดผิดไปจากความเป็นจริง สร้างผลเสียเสมอ

ที่อาจแย่ยิ่งกว่าคือ ..
เมื่อถูกกล่าวหาว่าผิด กุไม่รุ้ กุผิดตรงไหน
ปกติ มักจะรู้ .. กุอาจหลงผิดรุนแรงจนสมองรวน
เช่น .. ทำเรื่องเหี้ยๆ แต่เชื่อว่าสิ่งที่ทำมันดีสัสๆ

ดังนั้น ถ้าคนทุกคนต่างคิดว่าตัวเองดีชิบหาย
สมการอาจเป็น ..
คนเลวบางคน อาจเลวไม่เท่าคนดีบางคน
คนดีบางคน อาจดีไม่เท่าคนเลวบางคน ..
อาไรวะ 55++ อ่าว มันจริงนะมึง ลองนึกดีๆ

กลับไปที่ผิดถูก .. เมื่อโดนฝังหัวมาว่า ผิดก็คือผิด
ต่อให้คนกลุ่มใหญ่หลงคิดว่ามันถูก  มันก็ไม่มีทางถูกขึ้นมาได้
เกิดเป็นคน ต้องรู้จัก ค.ว.ย. นะ! (คิด วิเคราะห์ แยกแยะ)

แต่ .. ผิดไปผิดมา มันอาจจะพอยอมรับกันได้
ยอมรับ ว่ามันผิดพลาดได้ ไม่ใช่ยอมรับว่ามันถูก
ชัดเจนนะ ..  ไม่จบ?  ต่อยกัน!

จิตวิทยาพื้นฐานบอกว่า
- มนุษย์ มีความสามารถในการแยกแยะดีชั่ว (คือถ้าพ่อแม่ไม่รู้ไม่สอน โรงเรียนก็รู้ก็สอนเนอะ)
- พอรุ้แล้วว่าอะไรถูกผิด เมื่อทำสิ่งผิด เขาจะเกิดความละอายใจ (หรือความรู้สึกผิดนั่นแหละ)
- เมื่อทำซ้ำๆ ความละอายใจจะลดลงเรื่อยๆ จนหายไป กลายเป็นความเคยชิน
- เมื่อเคยชิน เขาจะคิดว่ามันไม่เป็นไร เรื่องธรรมดา ใครๆ ก็ทำกัน มันไม่ใช่สิ่งผิด .. ความคิดนี้จะถูกขยายวงออกไป ในกลุ่มคนที่มีความคิดคล้อยตามกัน มันเป็นภาวะของการสะกดจิตหมู่
- สุดท้าย พวกเขาจะทำมันอย่างสบายใจ และเชื่อว่ามันเป็นการกระทำที่ถูกต้อง เหมาะสม!

แต่ .. เราต้องมีจุดยืนของตัวเองไหมวะ
ว่าเราจะเป็นคนยังไง ยืนหยัดอยู่บนสิ่งใด
จะดีหรือเลวก็ได้ แต่ควรแยกแยะดีชั่วให้ออก
คนบางคน อยู่กับความหลงผิดยันลงโลง

ก็อาจดี ที่จะทำเรื่องแย่ๆ ได้โดยที่ยังรู้สึกดี ไม่มีแม้ความขัดแย้งภายใน.

เอาล่ะ เพลงแคนนอนคือ ..
อยากรู้ไปถามกู๋ดิ ถ้าไม่อยากรุ้ กุเล่าไปมึงก็ไม่อ่าน
ความจริง ผมไม่เคยจำ ฟังไปก็เข้าใจมันเอง ..