ความรู้สึก (ภาคพิสดาร)

ผมรู้สึกเหมือนตัวเอง มีความรู้สึก .. น้อยกว่าที่ควรจะเป็น
คนเราก็แปลก เมื่อเกิดความเปลี่ยนแปลง ก็กลัวเป็นโรคประสาท
(ทำไงได้ เพื่อนๆ ผมเป็นกันหลายคนนี่หว่า ถึงขนาดต้องใช้ยาร่วมด้วย)

ย้อนกลับไปดูเมื่อหลายสิบปีก่อน แล้วให้สมเพชตัวเอง
ความรู้สึก เกิดขึ้นมากมาย แจ่มชัด ส่งผลต่อชีวิต จิตใจ
จนเมื่อไม่นานมานี้ ผมกลับรู้สึกว่า
ความรู้สึก มันแทบจะไม่มีความหมายอะไรเลย
วุฒิภาวะด้านต่างๆ คงเป็นตัวแปร ของการตอบสนองต่อความรู้สึก

บางที ผมคงต้องขอบคุณอะไรๆ จนนับไม่ถ้วน
ไม่ว่าจะเป็น คน สัตว์ สิ่งของ สิ่งมองเห็น และมองไม่เห็น
การผ่านเรื่องราวมากๆ หนักหนาสาหัส มันก็สอนผมหลายอย่าง
หากไม่มีเรื่องราว ย่อมไม่อาจเรียนรู้ ไม่อาจเข้าใจ ไม่มีบทสรุป
ขอบคุณคนผ่านทาง ไม่ว่าคนผู้นั้นจะเคยดีหรือเลว หรือยังคงเป็นหรือไม่

การหลุดพ้นจากวังวนของความรู้สึกบางอย่างที่ไม่จำเป็น เป็นเรื่องดีทีเดียว
เกิดขึ้นเองได้ ก็ดี .. ไม่เกิดขึ้นเอง ก็ไม่ควรเดือดร้อน
หาตัวเองเจอได้ก็ดี หาไม่เจอก็ไม่เป็นไร สักวันก็เจอเอง

ผมนึกถึงที่เขาพูดกันเรื่อง ชาติก่อน ชาตินี้ ชาติหน้า
คอนเซบต์ประมาณว่า ชาติก่อนจะส่งผลต่อชาตินี้ ชาตินี้ส่งผลต่อชาติหน้า
เป็นเรื่องที่แพร่หลายในสังคมไทย .. บางทีมันก็น่าสนใจ สำหรับผม

คนเรามักสนใจเรื่องลึกลับ มันสนุก มันสร้างจินตนาการ มันหลอกคนได้ด้วย
แต่ของที่หาข้อพิสูจน์ไม่ได้แน่ๆ ผมว่า เราไม่ควรเสียเวลากับมัน
การหลับตาเห็น ดูเหมือนจะตรงกับคำที่ว่า เห็นด้วยตาสัมผัสด้วยใจ
แล้วจะรู้ได้ยังไง ว่าเราไม่ได้สร้างภาพขึ้นมาเอง
ที่บอกว่า รู้ได้ด้วยตัวเอง มั่นใจได้ยังไง ว่าประสาทสัมผัส ไม่ใช่สิ่งลวง.