วันนี้เป็นวันที่ รัชกาลที่ 7 ทรงพระราชทานพระราชอำนาจให้กับปวงชนชาวไทย
พระราชดำรัสชัดเจนว่า ทรงพระราชทานแก่ปวงชน มิใช่คนกลุ่มใดกลุ่มหนึ่ง
ผมจึงมั่นใจว่า ความเคลื่อนไหวของมหาชน เป็นสิ่งที่ถูกต้องตามกฎหมาย
และสามารถทำได้จริง แต่ขั้นตอนและกระบวนการที่ทำโดยประชาชน ยุ่งยาก ละเอียดอ่อน
และใช้เวลามากกว่าการปฏิวัติรัฐประหาร หรือใช้ความรุนแรง ..
ผมมองว่าเป็นความรอบคอบพิถีพิถันในการจัดการ
ที่จะเปลี่ยนแปลงทั้งระบบได้อย่างยั่งยืน และเป็นการแสดงพลังของประชาชนอย่างแท้จริง
แท้จริงอย่างไร .. เมื่อวาน
เราได้เห็นประชาชนหลายล้านคนออกมาบนท้องถนน รวมตัวเดินขบวนเพื่อขับไล่รัฐบาลทรราชย์
ทวงคืนอำนาจอธิปไตย .. หลายล้านที่ว่า ผมจะไม่อ้างถึงแหล่งที่มาใดๆ เลย ถ้าคุณได้เห็นภาพผู้คน
สมมุติว่าใน 1 ตารางเมตร ยืนหลวมๆ ได้ 4-5 คน คุณก็คงคิดได้คร่าวๆ ว่า
จะมีคนสักเท่าไหร่บนท้องถนน เฉพาะในกรุงเทพมหานคร .. จังหวัดอื่นๆ อีกล่ะ ญาติๆ
ของพวกเขา คนที่เห็นด้วยแต่มาไม่ได้ ผมว่ามันมากกว่าที่รัฐบาลออกมาประกาศว่ามีคน
15 ล้านคนเลือกพวกเขามา จากการซื้อเสียง แน่ๆ
นอกจากนี้ เรายังมีชาวบ้านร้านค้า ออกมาหน้าบ้านของตัวเอง
เตรียมน้ำ ขนม อาหาร ยาดม ออกมาให้กำลังใจผู้เดินขบวน ยังมีคนอีกมากมายให้การสนับสนุนทั้งอาหาร
น้ำ ข้าวของที่ต้องการ แม้กระทั่งรถไถ มาที่เวทีต่าง
ยังมีคนอีกมากที่โอนเงินเข้ามาเพื่อช่วยค่าใช้จ่าย .. ผมว่ามันน่าจะเกิน 15
ล้านไปสัก 2-3 เท่า .. เอาเถอะ ผมว่าปริมาณมันไม่ได้สำคัญ
การเรียกร้องสิทธิอันชอบธรรม ความเข้าใจในคำว่าประชาธิปไตยอันมีพระมหากษัตริย์ทรงเป็นประมุขต่างหาก
ที่สำคัญ
ผมตื่นมาอย่างมึนๆ นอนหลับๆ ตื่นๆ ทั้งคืน ไม่รู้เป็นอะไร
เก็บของขึ้นเตียงแล้ว หันมาเห็นลูกบ๊าคยังไม่ลุก นอนขดกลมอยู่ รู้สึกอยากฟัดมาก
เลยลงนอนข้างๆ เขา ขนนุ่มจัง อุ่นดีด้วย พักนึงก็ลุกมาเตรียมมื้อเช้าให้เขา เช้านี้กินอร่อย
โดยรวมก็ดูดี แต่ออกไปแล้วไม่ยอมอึ ไม่อึก็ไม่อึ ไม่ว่ากัน .. อาบน้ำเสร็จ
เห็นเขาอยู่บนที่นอน คงหนาว เลยห่มผ้าให้ด้วย แล้วไปทำงาน น่าเจ็บใจที่สายแค่ 1
นาที
เปิดเครื่องมาก็เจอฟีดแปลกๆ ของเพื่อน
ความคิดเราค่อนข้างต่าง ผมเองก็ไม่ค่อยสบายใจนัก เพราะ status ที่ค่อนข้างรุนแรงของผม ก็อาจทำให้เขาไม่สบายใจได้เหมือนกัน ถ้าเขาเห็น
.. แต่มันก็เป็นเรื่องของเสรีภาพทางความคิด
และความกล้าที่จะแสดงออกถึงความคิดของตัวเอง ให้ชัดเจน .. มันเป็นตัวตนของเรา
คนที่เป็นเพื่อนเราก็ควรรับได้ในจุดนี้ นี่เป็นการมองจากมุมมองของตัวเอง ที่ชอบ
ที่จะรู้จักคนอื่นในแบบที่เขาเป็น เปิดเผย ตรงไปตรงมา ไม่ต้องเสแสร้งให้รำคาญใจ
ว่ามึงนี่มันยังไงกันแน่วะ ผมว่ามันเสียเวลา และผมไม่ได้มีเวลามากนัก
ในการค้นหาตัวตนของคนอื่น โดยส่วนใหญ่ถ้าเจอคนที่เข้าใจยาก ผมก็จะผ่านเขาไป
เป็นอีกวัน ที่เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว งานเต็มโต๊ะ เสพข่าว
ช่วงนี้ข่าวสารและคำปราศัยจากผู้ทรงคุณวุฒิ ทำให้ผมเป็นสุข กับสิ่งที่รู้มากขึ้น
เข้าใจมากขึ้น ถ้าเป็นบางช่วง ผมอาจมีความสุขไปกับการค้นหาสิ่งที่อยู่ในดนตรี
เรื่องราวจากสารคดี นี่แหละชีวิตที่ผมพอใจ
ตอนเที่ยง ลูกบ๊าคดีอกดีใจที่ได้เห็นหน้าผม เป็นไรเปล่าวะ
อาจอยากขับถ่าย ผมยัดยา แล้วพาเขาออกไป ก็ฉี่เฉยๆ ไม่ยอมอึ แล้วเราก็มานอนคุยกัน
ผมได้หลับงีบหนึ่ง มันมึนๆ หัว กะว่าตื่นมาจะกินยา แล้วก็ลืม เลยลืมไปถึงเย็น
คงควรจะกินก่อนนอนสักหน่อย บางครั้งอาการผมเหมือนไมเกรน แต่เป็นไม่บ่อย อาจยังไม่ใช่
paracetamon คงเอาอยู่
ผมรู้สึกแปลกใจกับข่าวการตายของคนข้างบ้าน
ที่เพื่อนที่ทำงานบอกเมื่อตอนสาย งงมากครับ เลยถามเอากับเพื่อนอีกคนที่อยู่กรุงเทพ
และเขาก็รู้เรื่องก่อนผมเสียอีก เพราะที่บ้านเขาโทรบอก .. คนที่เสียชีวิต
ไม่ใช่ญาติ แต่บ้านอยู่ติดกัน ผมเห็นเขามาตั้งแต่ผมยังเด็ก เขาเป็นคนดีมาก
ตอนเด็กๆ ผมเคยขโมยลูกหว้าบ้านเขากินด้วย แต่ความที่บ้านค่อนข้างห่างกัน
และเขาก็อายุมากแล้ว ทำให้ผมไม่ได้เจอเขามานานทีเดียว .. ก็ไม่มีอะไรที่ผมทำได้
สิ่งที่จะช่วยได้ พ่อผมทำไปแล้วและสำเร็จด้วย สิ่งที่ผมจะทำได้คือสวดภาวนาให้เขา
เป็นสิ่งที่ผมทำทุกครั้งที่รู้ว่าใครที่รู้จัก คุ้นเคย เสียชีวิต
เย็นกลับมา ไอ้ลูกชายทำท่าหิวจัด อะกิน ออกไป อึได้ครับ
แต่ก็วนเสียนาน ดูอึจะแข็งไปหน่อย คงกินน้ำน้อย อยากกินมื้อเย็นกับผมด้วย
แต่ผมไม่ยอมแล้วล่ะ เขาก็งอน สะบัดก้นไปขึ้นที่นอน เมื่อคืนไม่ได้หวีผม
เพราะเขาหลับสบายจนผมไม่อยากกวน วันนี้เลยต้องหวีดีๆ หน่อย
4 ทุ่มให้ ulsanic แล้วเลยให้กินน้ำด้วย
เดินมานั่งรอในครัวเลยครับ กินเสร็จก็วิ่งหนีอีกแล้ว หวงปากไม่ให้เช็ด ผมวิ่งตาม
ถามเขาว่า หนีทำไมล่ะ เช็ดหน่อยสิ สกปรกนะ เขาถึงยอมดีๆ ไม่สะบัดหนี .. มื้อดึกของผม
ก็อยากกินด้วยอีก ฝันไปเถอะลูกเอ๊ย มีหงุดหงิดไม่พอใจ ขัดใจกันนี่นะ แต่หลับไปแล้ว
มีกรนด้วยแฮะ .. ได้เวลาปลุกกินยารอบดึกแล้ว จากนั้นลากไปฉี่ จะได้นอนเร็วหน่อย
เผื่อจะหายมึนหัว.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น