บ๊าค หลับให้สบายนะลูก / Wed. 29 Oct., 2014

Bach Phichaisrisawad
22 July, 2003 – 28 October, 2014
rest in peach

บ๊าคจากไปแล้วเมื่อวาน ตอน 4.50 pm อย่างสงบ ในอ้อมอกของผม
หลังจากนอนโดยไม่ตอบสนองอยู่เกือบ 20 ชั่วโมง
ซึ่งผมก็นอนกอด ลูบตัว ลูบหัว ลูบอกให้ ตลอดเวลาที่ผมไม่ได้ผลอยหลับ
ผมเชื่อว่า เขายังรับรู้ได้ ถึงสัมผัสของผม

ขอคำภาวนาเพื่อเขาด้วย ...
และขอขอบคุณทุกกำลังใจ ทุกความช่วยเหลือที่มีให้ตลอดมา

กับความจริงที่เขาไม่อยู่ มันก็ยาก
การตื่นมาไม่เจอใครนอนอยู่บนพื้น ซึ่งเป็นภาพชินตามานานหลายปี มันแปลก
การไม่ต้องทำอะไรเลย ก็ให้ความรู้สึก .. ว่าง จนทำอะไรไม่ถูก

ผมกลับขึ้นไปนอนบนเตียงที่เอา topper ยางพาราของเขามากางออกปูทับใต้ผ้าปูเตียง
มันให้ความรู้สึกสบายและอบอุ่น กับการได้นอนบนที่นอนของเขา แต่ผมนอนไม่หลับ

ตื่น 6 โมง ทั้งๆ ที่ตั้งนาฬิกาปลุกไว้ 7 โมง เพราะไม่ต้องรีบตื่นมาทำอะไร
คงเป็นการรับรู้ของร่างกายที่ต้องตื่นตอนนี้มาเดือนนึง หรือบ๊าคปลุก!!

การตื่นมาแล้วไม่ต้องทำอะไรเลย .. ให้ความรู้สึกโหวงเหวง
หลายวันมานี้ ข้าวแต่ละคำที่กลืน มันยาก วันนี้ยิ่งยากยิ่งกว่า
ผมรู้สึกได้ถึงอาการแปลกๆ ในอก ลมหายใจที่ไม่ปกติของตัวเอง ตั้งแต่ตอนที่เขาจากไป

ผมเดินเท้าเปล่าออกไปที่สนามหญ้าชุ่มน้ำค้าง เดินไปทั่วบริเวณที่เขาเคยเดิน
เพราะอยากสัมผัสความรู้สึกที่เขาเคยสัมผัส
ไปยืนสวดสายประคำข้างหลุมศพ .. ถ้าผมไม่ทำ ใครจะทำให้เขา
เวลาที่เหลือก็นั่งหายใจทิ้ง .. สมองว่างเปล่า ขาวโพลน

ความแก่ ทำให้ปรับตัวได้ยาก ผมคงต้องใช้เวลานิดหน่อย
มันก็แค่ การต้องเผชิญหน้ากับความเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่อีกครั้งในชีวิต
หลับให้สบายนะลูก แล้วเราจะได้พบกันใหม่.