แม่ปลุกตี 3 ครึ่ง ให้พาไปโรงพยาบาล
เขาแต่งตัวเสร็จแล้วด้วย ผมก็ลุกทันที บอกเดี๋ยวเอาบ๊าคฉี่แป๊ป บ๊าคฉี่หลายที่
มีอึด้วย และเกือบล้มทับอึตัวเอง ผมเจอยาคลายเครียดเข้าไป
บวกกับเมื่อวานเรื่องเยอะ หลับไปตั้งแต่ 5 ทุ่มกว่า มารู้ตัวตอนแม่เรียกนี่แหละ
แม่เขาว่า รึไปชลบุรีเลยดี ผมก็ว่าไปชลเลยดีกว่า
เราเป็นคนไข้ที่โน่นอยู่ ไอ้หมอก็อยู่นั่น ครู่นึงแม่เขาเปลี่ยนใจ โทรหาน้า
ให้น้าพาไปแทน โดยให้ผมขับรถเข้าไปส่งในตัวเมือง แล้วน้าพาไปต่อ เพราะกลัวผมไม่ไหว
ตั้งแต่ออกจากโรงพยาบาลมานี่ ผมเพิ่งขับรถเองเมื่อวาน จะไปไหนพ่อพาไปตลอด
ผมก็รู้ตัวว่า เหมือนการตัดสินใจยังไม่ดีเท่าเดิม
การขับรถมันไม่ได้อันตรายแต่กับตัวเอง มันจะทำให้คนอื่นซวยไปด้วย
บังเอิญว่าพ่อไปต่างจังหวัดกับพรรคพวก ผมเลยต้องลองทำดูเอง
กลับมา ป้อนข้าวดึกตอนตี 4 เกือบครึ่ง ท้องเขาร้องน่ะ
เคยได้กินทุกวัน เอาสักหน่อยก่อนดีกว่า ตัวเองก็หิว เลยกินเองด้วย นอนอีกทีตี 5
ตื่น 6.10 หลับต่อถึง 6.20 .. ท่าบ๊าคกำลังเหมาะ ขออัดน้ำเกลือก่อนเลยละกัน
ผมรู้วิธีไม่ต้องให้หมอบแล้ว
เริ่มปรับตัวกับท่าตะแคงของเขา จะได้ไม่ต้องขืนใจกัน ขย้ำหนังไปแรงๆ เลย
หมานักรบ สรีระเขามีไว้เพื่อต่อสู้อยู่แล้ว ไม่ต้องกลัวเจ็บ
ขย้ำแล้วจะทำให้ชา เข็มทิ่มไม่เจ็บมาก ที่ดีกว่านั้นคือ สามารถระบุตำแหน่งและแทงเข็มได้ตรง
กดปิดได้แม่นยำ เริ่มเชี่ยว กะว่าถ้าตกงานจะไปเป็นลูกจ้างสัตวแพทย์
หรือเจ้าหน้าที่โรงพยาบาลสัตว์ ท่าจะดี เดี๋ยวนี้หมาดุไม่ค่อยมี
คนชอบเลี้ยงหมาตัวเล็กๆ น่ารัก หรือหมาใจดีเสียมากกว่า งานท่าจะหมู
กินข้าว พาบ๊าคไปฉี่ อึ เดินเซน้อยกว่าเมื่อคืน
คงเป็นช่วงของการออกฤทธิ์ของยาจริงๆ แหละ แต่ก็ไม่ได้ดีเท่าเมื่อ 5-6 วันก่อน
เห็นไอ้หมียังขนตั้งในท่าพร้อมรบ แหม่ทำเก่ง แต่ขากลับ เดินแบบระโหยโรยแรงมาก
ลุ้นขาดใจ เกือบไม่ถึง .. อะเช็ดก้น .. พอบอก ได้เวลากินข้าวแล้วบ๊าค
จากที่ชันศอกอยู่ดีๆ นอนราบไปทันที ดูมันดิ ต้องงัดกันขึ้นมา
ก็ทำท่าจะล้มลงไปให้ได้ ต้องชันขากั้นไว้ไม่ให้นอน
มื้อนี้ผมเพิ่มปริมาณขึ้นอีก วิตามินอัดครบ
ดูสิว่าจะอ้วกไหม อยากให้กินมากหน่อย ผอมจะแย่แล้ว มื้อนี้จัดว่ายาก
เละเทะเต็มไปหมด ไม่เป็นไร เสร็จแล้วเอาทิชชู่ใหญ่ชุบน้ำบีบหมาดๆ
มาเช็ดหน้าตาให้ด้วย เดี๋ยวมดจะสับสน คิดว่าบ๊าคเป็นอาหารเช้า จากนั้นก็พ่นยา
กินยา ทิ้งช่วงอีก 15-20 นาทีค่อยให้ neurontin แล้วร่ำลา ป๊าไปทำงานก่อนนะลูก
ก่อนออกจากบ้าน พ่อก็โทรมาว่าแม่เป็นไง เขาโทรมาตั้งแต่
6.30 ทีนึงแล้ว ให้ดูแม่หน่อย ผมก็บอกไปโรงบาลแล้ว ไม่มีความคืบหน้า ผมถึงที่ทำงานก็
line ไปถามไอ้หมอ พักใหญ่ๆ เขาก็ตอบมา ทำนองว่า ถ้าไม่มีการเปลี่ยนแปลงอะไรก็ไม่น่าห่วง
น้าโทรมาเล่าสภาพให้ฟัง อยู่ในมือหมอแล้ว หมอที่จะใส่ใจดูแลเป็นพิเศษ
ผมว่ามันก็ไม่น่าห่วงนะ
เที่ยงกลับไป นอนเงียบเลยโว๊ย แต่เปลี่ยนที่จากเมื่อเช้า
ลืมตามอง กระดิกหางดุ๊กๆ ดูดีกว่าเมื่อวานหน่อย ผมยัด vetmedin ไปก่อน
กินข้าวของตัวเอง เอาอาหารของบ๊าคตักใส่ถ้วยไว้ แล้วพาไปฉี่
ลุกมานั่งรอเองเลย แต่ทำท่าเหมือนไม่มีแรงดันตัวขึ้น ผมก็ถาม เมาเหรอลูก
ยังลุกเองจนได้ เก่งลูก .. ออกไปฉี่ มีอึด้วย เกือบจะนั่งทับอึตัวเอง
เดินเซไปเซมา ขาไม่ค่อยมีแรง แล้วผมจะทำไงวะ ถ้าไม่ให้ยาก็อาจชักอีก
ผมไม่อยากเสี่ยง มีทั้งโรคหัวใจ โรคไต ปล่อยให้ชักอาจถึงตาย กินมันต่อไปแล้วกัน
ไอ้ลูกหมา
กลับมาเติมน้ำร้อนใส่ถ้วย ไม่กินน้ำ ก็ต้องทำแบบนี้
ช่วยให้อาหารเย็นน้อยลงด้วย เวลามีนิดเดียวจะอุ่นยังไงทัน กลายเป็นเติมน้ำมากไป
แม่งเหลวป้อนยาก ก็เอาจนหมดถ้วย ด้วยสภาพทุเรศๆ ของบ๊าค คอพับคออ่อน ช้าไปนิดต้องไปแล้ว ต้องเช็ดปาก เช็ดพื้นก่อน
แล้วกลับมาทำงาน พร้อมมือที่มีแต่กลิ่นอาหารของบ๊าค หอมรัญจวนใจ
วันนี้เลยได้เข้า line ได้ดู
facebook นิดหน่อย คือ ผมอ่านมากจนเหนื่อยครับ 10
วันแล้วที่ต้องอ่านตลอดเวลาที่มีโอกาส ขอพักสักหน่อย ไอ้เพื่อนเก่าแก่โทรมาแต่เช้า
ว่าจะหาอะไรมาให้กินตอนเย็น พอ 4 โมงมันก็โทรมาถามว่าจะกินอะไร ไม่รู้ดิ
มึงซื้อมาเหอะ กูกินได้หมดแหละ
เย็นกลับมา บ๊าคเปลี่ยนที่นอนจากที่เดิมไปเมตรนึง อ่ะ ดีนี่
ย้ายที่เองได้ ผมไม่พูดมาก ยัด ulsanic ไปก่อนแล้วกัน
จากนั้นไปล้างชาม พ่อกลับมาแล้วรีบไปชลบุรี ไม่ได้หุงข้าวไว้ ผมก็ลงมือหุงข้าว
แล้วหวังว่ามันจะกินได้
พาบ๊าคไปอึ เขาเดินนำไปหลังบ้านเอง คงเบื่อหน้าบ้าน
ก็ไปเดินแบบโซเซแหละครับ อึไปรอบนึง ยังไม่ยอมเข้าบ้าน ขนาดนั่งจุ้มปุกลงไปแล้ว
แปลว่ายังไม่หมด ก็ไม่ควรบังคับให้เข้าบ้าน เดี๋ยวไปนอนปวดท้องทรมานเปล่าๆ
ได้อึอีกรอบ แล้วมานั่งจุ้มปุกหน้ารั้วอีกพัก ผมเริ่มทำเสียงจริงจังให้เข้าบ้าน
คราวนี้เดินตามมาแต่โดยดี แต่กว่าจะถึงห้องก็ลุ้นกันน่าดู
เช็ดอึก่อน เช็ดน้ำลาย หยอดตา แล้วมาให้น้ำเกลือ
เตรียมกินข้าวเย็นกัน เพื่อนผมมาพอดี ผมก็ตะโกนบอก มึงเข้ามาเลย ป้อนข้าวบ๊าคก่อน
มันก็นั่งรอไป ใส่น้ำมากไปอีก อยากให้น้ำมากๆ เขาไม่กินน้ำเองเลย วันๆ ได้แต่น้ำเกลือกับ น้ำในอาหารเท่านั้น
ใส่ไซริ้งค์ป้อนก็สำลักตลอด เลยไม่รู้ว่าไอ้ที่โซเซนี่ขาดน้ำรึเปล่า ไอ้ที่ชักๆ
นั่นด้วย กินเสร็จ เช็ดหน้าตา
ทำความสะอาดเรียบร้อย ค่อยไปต้อนรับเพื่อน
ชวนกินข้าวด้วยกัน มันถามมีข้าวรึเปล่า ก็บอกมี
กูหุงเองเมื่อกี้ มันว่ามันถามเพื่อนมาแล้วถึงวิธีหุงข้าว
มันก็ไม่เคยหุงข้าวเหมือนกัน มันซื้อกับข้าวมา ผมถามเอาไข่เจียวมั๊ย มันทำท่าสนใจ
ผมก็ไปทำไข่เจียวแบบเนี๊ยบๆ ให้มันกิน ก่อนเจียวไข่ ปลีกตัวมาให้ยาบ๊าคก่อน
แล้วตั้งนาฬิกาปลุกไว้สำหรับ neurontin
กลัวว่าจะคุยเพลินจนเลยเวลา ราว 2 ทุ่มครึ่งมันก็กลับ
ผมหันมาหาบ๊าค พ่นยา หวีผม กวาดฝุ่นผง แล้วเอาที่นอนลงมาให้
เขาควรนอนบนที่นอนนุ่มๆ นะ แต่ดูเหมือนเขาจะอยากนอนที่พื้นเย็นๆ มากกว่า
ไม่ลุกขึ้นไป ผมก็ไม่ฝืนใจ ความจริงคือ ไม่รู้จะยกเขาขึ้นไปยังไงต่างหาก
เห็นหลับดีแล้วก็ปล่อยให้หลับไป แรกๆ ขาสั่นทุกครั้งที่หายใจเข้า ผมก็นั่งลูบๆ
ดูอาการ ไม่กล้าไปไหน พักใหญ่ๆ ก็หลับและไม่สั่น เลยคิดว่า ปวดรึเปล่า บ๊าคอาจเจ็บตรงไหนตอนหายใจเข้า
เลยสั่น แล้วไง ผมก็ทำได้แค่นั่งลูบๆ ป๊าเป็นกำลังใจให้นะลูก
4 ทุ่ม ผมกินยาแล้วปลีกตัวไปอาบน้ำ ตอนนั้นขาเขาไม่สั่นแล้ว
และหลับสนิท ช่วงที่อาบน้ำ หมาพ่อมันเห่าหอน ผมก็ได้ยินเสียงบ๊าคหอนกับเขาด้วย
ผมยิ้มเลย เออ ยังมีอารมณ์หอนกับเขาก็เอาเถอะ จากนั้นก็มานั่งดูหมานอน ป้อนยาไปตอน
5 ทุ่ม มีงีบไป 5 นาทีด้วย มันเพลียๆ จังเลย เดี๋ยวเที่ยงคืนให้กินหน่อย
พาฉี่อึแล้ว คงต้องนอนเลยด้วย
วันนี้ฝากเขารับพัสดุมาแล้ว ยาประดง พรุ่งนี้จะเริ่มลอง
ไม่รู้สินะ ไม่ทำอะไร ยังไงก็ตายแน่ ทำแม่มันทุกอย่างที่ทำได้ก็แล้วกัน
ถ้าไม่ตายก็อาจรอด ผมไม่มีทางเลือกสักเท่าไหร่ ผมก็รู้สักวันต้องตาย
แต่ผมควรมีความหวัง แม้จะไม่กล้าหวังมากนัก ถ้าผมสิ้นหวัง ทุกอย่างคงแย่หมด
บ๊าคล่ะ
เพื่อนผมมันว่า ให้เตรียมทำใจไว้บ้าง ผมก็ทำใจอยู่ตลอดแหละ
เหมือนมีความกังวลกรุ่นๆ อยู่ตลอดเวลา รู้ว่าสักวันต้องตายอยู่ดี
ทำไมวันนี้ไม่ปล่อยเขาไป มันยังไม่ถึงที่สุด ผมจะไม่ยอมแพ้ บ๊าคอย่ายอมแพ้นะลูก
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น