สำหรับบ๊าค แต่ละชั่วโมงผ่านไปอย่างยากลำบาก เมื่อคืน จาก 5
ทุ่มถึงตี 4 เขาทำท่าเหมือนจะไป 3 รอบ คือนอนราบไม่ได้ ลุกขึ้นมาหมอบ แข้งขาเหยียด
หอบหนักมีเสียงครืดๆ หลับได้เป็นช่วงสั้นๆ พอตื่นก็หอบ ลิ้นห้อยออกมาข้างปาก
ฉี่ออกมา 7 ครั้ง เขารู้ตัวนะ พยายามขยับลุกแต่ลุกไม่ไหว แล้วฉี่ถึงออกมา
ผมใช้แผ่นรองซับที่เหลือจากปลายปีก่อนอยู่แพ็คครึ่ง เอามารองสะโพกไว้ ก็ช่วยได้มาก
ดูบ๊าคไม่มีความสุขอีกแล้ว ซึ่งเขาคงไม่เข้าใจ ว่าทำไมรู้สึกแย่ขนาดนี้
ผมทำการตัดสินใจว่า 6 โมงเช้าจะโทรให้คุณหมอมาฉีดยาให้เขาหลับ ตี 4 ถึง 6 โมงเช้า
เขาหลับได้ยาวขึ้น ดูดีขึ้นในอ้อมอกผม .. ผมเริ่มคิดว่า เขาควรได้เห็น
ได้สัมผัสบรรยากาศยามเช้า เป็นครั้งสุดท้าย ผมเปิดประตูกว้าง เอาที่กั้นออก
ลากเขาไปนอนตรงที่จะมองออกไปข้างนอกได้ ข้างบันไดช่วงกลางๆ เดี๋ยว 7
โมงค่อยโทรแล้วกัน
จากท่าหมอบ เขาเอนมาหนุนแขนผม หลังชิดอก หลับสบาย
มีฝันบ่นงึมงำ ตะกุยขา ผมไม่กล้าเอาแขนออก ปล่อยให้เขาหลับอยู่อย่างนั้น
พลางคิดใหม่ ดูดีขึ้นนี่ งั้นไม่น่าทำนะ .. ราว 8 โมง เขาตื่น พอรู้ตัวก็ลุกมาหมอบ
หอบ หมดสภาพอย่างเมื่อคืน ผมคิดอีกที ให้เขาไปเถอะ เขาทรมาน ผมไม่อยากให้เขาไป
ผมมันเห็นแก่ตัว
ผมลุกมาโทรหาคุณหมอ แฟนเขารับ ว่าคุณหมอขับรถอยู่ ผมบอกชื่อ
แล้วบอกว่า อยากให้คุณหมอมาที่บ้าน ฉีดยาให้บ๊าคหลับ เขาไม่ไหวแล้ว
คุณหมอว่าวันนี้ไปไม่ได้ ไม่มีรถ แฟนเขาว่า แม่เขายืมรถไปทอดกฐิน ผมมึนงง
พูดอะไรไม่ออก ได้แต่บอกว่า โอเคครับ แล้ววางสาย
นั่งคิดอยู่ครึ่งค่อนชั่วโมง เอาไงดีวะ เมื่อคืนผมไม่ให้ยา
และคิดไม่ให้น้ำเกลือ หยุดทุกอย่าง อ่านเมื่อวาน อาการคนใกล้ตายและสิ่งที่ควรทำ การยื้อยุด
ต่อเวลาทรมาน .. แต่ก็ยังย้อนคิด เผื่อมันช่วยได้ล่ะ เผื่อจะทรมานน้อยลงก่อนไป
คิดได้ก็ไปเอา vetmedin+ยาประดงมายัดปาก ตามด้วยกลูโคส 1
หลอด และน้ำเกลือ
หลับครับ หลับไปเกือบชั่วโมง ระหว่างนั้นเพื่อนผมโทรมา
ผมเล่าความคิดฉีดยาให้มันฟัง แล้วร้องไห้เอง พูดอะไรไม่ออก ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้
มันแค่ ต้องตัดสินใจ ..
ผมเข้าใจแล้วว่า มันยากขนาดไหน ความรู้สึก มันย่ำแย่กว่าการนั่งดูเขาตายไปเองด้วยซ้ำ
.. ขอบคุณพระเจ้า ที่สร้างสถานการณ์ให้ผมทำมันไม่สำเร็จ
บ๊าคได้กินมื้อเช้าตอน 9.30 หมดแรงชันศอก จะล้มลงไปให้ได้
ผมเอาไหล่เขาพิงขาซ้าย จัดขาหน้าชันศอกขึ้น แล้วงอขาขวาไว้ด้านหน้า ให้ขาหน้าเขายันไว้กับขาผม
ก็พยายามป้อนไปจนหมด .. 3-4 คำหลัง กัดนิ้วโป้งซ้ายจนเจ็บ เขาคงไม่ตั้งใจ
การกลืนอาจทรมานเขามาก แต่ผมยังฝืนใจเขา ..
ผมใช้ทิชชู่แผ่นใหญ่พันนิ้ว แล้วป้อน 2 คำสุดท้ายที่ผสม aluminium
hydroxide เช็ดหน้าเช็ดปากเสร็จ เขาก็นอนลงไปได้นะ แต่ไม่หลับ แถมระแวงผมอีกตะหาก
.. 15 นาทีต่อมา ก็ป้อนยาด้วยวิธีเดิม เขาก็งับเหมือนเดิมแหละ แต่ผมไม่เจ็บ
ทีนี้ลุกขึ้นมาหอบนานเลย เห็นล้มตัวนอนหลับไปงีบใหญ่ แล้วลุกมาหอบอีก
ไม่รู้สิครับ ถ้าทำให้ตายอย่างสงบไม่ได้ ผมก็ต้องสู้ต่อ
ให้เขาแย่น้อยที่สุด ผมยังไม่เข้าใจ ทำไมผมยอมแพ้ นึกๆ
แล้วอาจโชคดีที่คุณหมอมาไม่ได้ ผมสับสนกับการอยากให้เขาไปอย่างสงบ
กับการสู้ให้ถึงที่สุด ไม่รู้บ๊าคคิดยังไง เขาคงไม่อยากตายหรอก
และก็คงไม่อยากทรมานเหมือนกัน
ผมไม่พาเขาออกไปฉี่ คิดว่าเดินไม่ไหว จะไปทุลักทุเลทำไม
นอนฉี่ใส่แผ่นรองซับไปแหละ บ่ายๆ ถ้ายังไงค่อยพาไปอึ ถ้าเขาไหว เมื่อกี้ฉี่ไปตอน
10 โมงกว่า เอาละ ผมควรนอนกอดเขาสักหน่อย ไม่รู้ว่าจะได้กอดกันอีกสักกี่ครั้ง
ผมยังไม่ได้อาบน้ำมาตั้งแต่เมื่อวาน บ๊าคคงไม่ถือ เดี๋ยวคงเช็ดตัวให้เขาอีกครั้ง
เมื่อคืนฉี่หลายรอบ
ผมนอนหันหัวเข้าบ้าน เขาอยู่ด้านขวา ผมก็เอาตัวแนบหลังเขาให้เขารู้สึกอบอุ่น
ปลอดภัย เขาลุกมาหอบท่าหมอบ 2-3 ครั้ง แล้วเอนตัวมาหนุนแขน มีฉี่ไปรอบนึงตอน 11
โมงกว่า
ราวเที่ยงครึ่งก็ลุกมาหอบยาว ผมสงสัยว่าปวดอึรึเปล่า เลยชวน
ไปอึกันมั๊ย ดูซิ เดินไหวไหม แรกๆ ยืนไม่อยู่ด้วยซ้ำ ขาแข้งอ่อนไปหมด
ใช้แรงผมล้วนๆ ในการเดินไปข้างหน้า ในการพยุงตัวไว้ไม่ให้ล้ม
ผมให้ฉี่ตรงหน้าต่างออกไป ใกล้ๆ เลยครับ ครู่หนึ่ง เขาหมุนตัวหันมาทางบ้าน
ผมก็พยุงมาว่า ไม่ไหวแล้วเหรอ งั้นเข้าบ้านกัน
บ๊าคกลับไม่เข้า อยากไปสนามหญ้า แต่ขึ้นทางลาดไม่ได้
คือเขาหยุดมองน่ะครับ ผมเลยยกตัวขึ้นไปเลย พอไปถึงหญ้าได้ เขาก็ย่อขาหลังทำท่าอยากอึ
ผมช่วยเหมือนเดิม อึมาได้เท่าที่กินไป แปลว่าระบบทางเดินอาหารยังโอเคอยู่
ไม่เหลวไม่แข็ง เสร็จ เขาก็ออกแรงส่งตัวเองมาระหว่าง coffee กับ max ผมคิดว่าจะเข้าบ้านเลย
เขากลับหันไปจะขึ้นทางเดิน ผมก็ยกขึ้นไปอีก ถามว่า ยังไหวเหรอ อะ จะไปไหนป๊าพาไป
เขาหยุดฉี่ข้าง candy อีกที คราวนี้หมุนตัวเข้าบ้านได้
เข้ามาได้ 2 ก้าว พอผมผ่อนแรงรั้ง เขาก็ทรุดลงไปน่ะแหละ
ทีแรกหันหาถังน้ำ ผมคิดว่าจะกิน แต่เขายืนเฉยๆ
คงกระหายน้ำแต่กลัวล้ม ผมจับเช็ดก้นก่อน พลางชม เก่งลูก อึได้ด้วย
เก่งทั้งบ๊าคทั้งป๊าเลย .. แล้วไปเอาน้ำ ที่แช่เย็นไว้ในถ้วยของเขา
ใช้ไซริ้งค์ดูดมา 20 cc ป้อนไป เขากลืนไม่ถึงครึ่งมั๊ง
นอกนั้นปล่อยให้ไหลออกมา แล้วก็นอนหอบอยู่ คงเหนื่อยเต็มที เอาล่ะ neurontin ไม่เกี่ยวเรื่องง่วงซึมกับโซเซแล้ว แต่ผมจะลองหยุดดู
เผื่อไม่จำเป็นต้องกิน
พออึได้ก็หลับ บ่ายโมงครึ่ง ฝนตกเป็นเทน้ำเทท่า
มีฟ้านิดหน่อย เขาสะดุ้งครั้งนึงช่วงแรกๆ ผมอยู่ข้างๆ ก็ลูบๆ บอก ไม่เป็นไร
ไม่ต้องกลัว ป๊าอยู่นี่ เขาก็หลับได้ ไม่สนใจ ปกติเขาจะกลัวฟ้า เดินวนไปมา
ผมก็นอนกอดเขา หลับๆ ตื่นๆ ไปด้วย พอฝนหาย ผมดูว่าเขาหลับดี ก็แอบไปซักผ้าที่แช่ไว้เมื่อวานเช้า
คือถ้าเขานั่งหอบ ผมคงไม่กล้าไปไหน แต่ดูเขาหายใจตื้นลงมาก
ซักผ้าเสร็จก็มาเช็ดตัวให้เขา ใช้ผ้าเปียกมากผืนหนึ่ง
ผ้าแห้งอีกผืนเช็ดตาม แล้วพ่นยาให้ด้วย จะได้ไม่ต้องพลิกตัวหลายรอบ
จากนั้นก็ถูพื้นด้วยผ้าเปียกกับน้ำเปล่า โอเค พอได้
เช็ดตัวเสร็จได้สักพัก เขาก็นั่งหอบอย่างเดียวเป็นชั่วโมง
สุดท้ายฉี่ออกมา เท่านั้นหล่ะ นอนต่อได้ จริงดิ ผมนึกว่าจะตายเสียอีก
หรืออาจถึงจุดที่คุณหมอบอก ต่อมน้ำเหลืองไปเบียดท่อฉี่ ทำให้ฉี่ลำบาก ที่หอบคือ ปวดท้องแต่ฉี่ไม่ออกรึเปล่า
จากนั้นก็หลับ ราว 4.30 pm มั้ง หลับสนิท
ผมเลยไปหุงข้าว เจียวไข่ จับหมาพ่อล่าม เอา renal ให้มันกิน ล้างชามน้ำของบ๊าค ถึงเขาจะไม่กิน ให้มีไว้แล้วกัน เผื่อหิว
เผื่อมีปัญญาลุกไปกินเองได้ .. เมื่อเช้าเขาลุกเอง ผมก็มองอยู่อย่างลุ้นระทึกมาก
เดินไป 2 ก้าว ชนเสาข้างทีวีเฉยเลย แล้วนั่งลง ผมก็รีบไปขยี้ๆ หัวให้ ถามเขาว่า
ทำไม ทดสอบเหรอ ว่าอะไรแข็งกว่ากัน ป๊าว่าเสาแข็งกว่าหัวบ๊าคนะ ..
เขายังหลับดีอยู่ ผมควรไปอาบน้ำตอนนี้เลย
กลับมา บ๊าคก็ยังหลับสนิทท่าเดิม ผมรอสักพัก
ค่อยปลุกเขาให้ยาก่อนอาหาร ต้องปลุกให้รู้ตัวดีๆ ไม่งั้นเขาอาจงับมือ เอาทิชชู่พัน
มันกดลิ้นไม่ได้ ไม่รู้ลิ้นอยู่ไหน ผมคงต้องพันเฉพาะตรงข้อที่จะอยู่ตรงฟันพอดี ผมเอาน้ำมาป้อน
บ๊าคก็กินไปไม่เท่าไหร่ ต้องบอก กลืนลูก เก่งมาก .. ไหลทิ้งเยอะแยะ ลืมกลูโคส ต้องขออีกรอบนะลูก
.. มันหวานก็ป้อนง่ายหน่อย เดี๋ยวตอนกินมื้อเย็นเถอะ ได้สนุกกันอีก
เมื่อเที่ยงผมไม่ได้ป้อนอาหาร ดูเขาหายใจไม่ดีเลย ป้อนไปคงสำลักตาย ตอนนี้หลับอยู่
ไม่อยากจะขัดขวางความสุขของเขา เขาฝัน มีขยับขาหลัง คงฝันว่าวิ่งไล่อะไร
ผมนึกสงสัย เขาจะกลับมาเดินได้เองอีกไหม
การกินมื้อเย็น เป็นไปอย่างคอพับคออ่อน
ผมเอาเทปใสพันนิ้วโป้ง ก็โอเคระดับหนึ่ง คืองับไม่เจ็บอะครับ
เหลือปลายนิ้วไว้ดึงลิ้นด้วย กินเสร็จแบบเละเทะ บนผ้ายางอ่ะนะ
ผมเช็ดปากแล้วเอาทิชชู่ใหญ่ล้วงเอาน้ำลายเหนียวๆ ที่กระพุ้งแก้มออกมาด้วย
ทำความสะอาดผ้ายาง เอาทิชชู่หมาดๆ เช็ดหน้าเช็ดปาก คอ คาง เก็บชามไปล้าง
แต่มันยังไม่จบ เหลือยาหลังมื้อเย็น ผมเลยเตรียมยาเช้าของผมใส่ตลับไว้ด้วย
กันลืมกิน คือตอนรีบๆ เวลาทุกวินาทีมันมีค่า วันก่อนลืมกินไปทีแล้ว
คงต้องวางให้เห็นชัดๆ .. พอป้อนยาปั๊ป ฉี่ราด เขาก็หันหา ผมบอก ไม่เป็นไรลูก
ช่างมันก่อน เดี๋ยวป๊าทำให้ เอาตรงนี้ก่อน เขาก็เชื่อนะ
ป้อนยาก็ปลิ้นออกมาได้ไงไม่รู้ 2 รอบ น้ำตามหน่อยนะลูก เขาก็กลืนหน่อยเดียวจริงๆ
ย้อนกลับมาที่แผ่นรองซับ เขาฉี่ที่มุมหนึ่ง
ผมก็ยกขาดึงออกไป เอาทิชชู่ซับๆ ที่ใต้ตัว เอามือลูบๆ ดูว่ายังมีเปียกอีกไหม
เดี๋ยวมีปัญหาทีหลังกับผิวหนังเขา จากนั้นช้อนสะโพกเขาขึ้น แล้วเอาอีกด้านสอดเข้ามา
ให้สะโพกเขาอยู่บนนั้น จะได้ซับความชื้นจากฉี่ที่เหลืออยู่ออกไปด้วย
ต้องประหยัดหน่อยแล้วครับ
วันนี้พ่อบอกจะมาบ้าน ผมให้ซื้อมา 2 แพ็ค
ผมให้เขาจดแล้วให้เจ้าหน้าที่ห้างหยิบให้ เขาดันไปหาเอง เลยได้แผ่นรองแพมเพิสมาแทน
แล้วกูจะใช้ยังไงวะเนี่ย เหลืออีก 7 แผ่น กว่าเขาจะกลับก็วันอังคาร
ฝากลูกน้องซื้อพรุ่งนี้ ก็ได้มะรืน แพมเพิสทั้งแพ็ค เพิ่งใช้ไปอันเดียว แต่ผมว่า
ถ้าเอามาใส่ให้ บ๊าคต้องรำคาญมากแน่ๆ ผมเลยไม่เอามาใช้ ถึงมันจะดูสะดวกกว่า
บ๊าคหลับไปแล้ว ฝันขยับขาหลังด้วย
ผมว่าผมควรทำกายภาพบำบัดให้เขาหน่อย เผื่อจะกลับมาเดินได้เอง ไม่เข้าใจ กินแล้วมันก็หลับสบาย
สบายตัว สบายท้อง ทำไมไม่อยากกิน หรือระบบทางเดินอาหารส่วนต้นมีปัญหา
แล้วกายภาพบำบัดเขาทำกันยังไง ยืดขาเข้าออกปะ ทำงี้ไปก่อนแล้วกัน
พรุ่งนี้ค่อยไปดูในเนท ..
2 ทุ่ม 15 อยู่ๆ ลุกพรวดขึ้นมาชันศอก ผมรีบถลาเข้าไปกอด
ว่ามีอะไร อ้อ ฉี่ ..
การนวดของผม บ๊าคหลับ มีขยับขาหลังด้วย ทั้งๆ ที่ยังนวดอยู่
แต่ตอนนี้มีลุกมาทำท่าแปลกๆ อีกแล้ว แต่ยังนอนต่อได้
ตอน 4 ทุ่ม ฉี่เยอะแยะ เขาจะผลุดลุกก่อน ค่อยฉี่ออกมา
ผมก็ลุกพรวดตาม เลยช่วยขยับนิดหน่อย ให้เขาไม่ต้องเปียก แผ่นรองแพมเพิสน่าพิจารณา
แต่มันยาวจะแปะยังไง จู๋หมาไม่ใข่จู๋คน สรีระมันต่างกัน .. ผมนั่งมอง นั่งคิด
เห็นในเนทเขาใช้ผ้าอนามัยตัดครึ่ง แปะเฉพาะตรงจู๋ ..
อันนี้ ถ้าตัดครึ่งแล้วทำแบบเดียวกัน มันน่าจะพอดี ลองดู
น่าจะทำให้เขาสบายมากกว่า และไม่เปียกข้างๆ ตัว ผมเอา neofix กว้าง
3 นิ้วมา ตัดยาวๆ หน่อย แปะที่ท้องทั้ง 2 ข้าง หุ้มจู๋ได้พอดี
แต่น่าจะรองรับฉี่บ๊าคได้ครั้งเดียว ทำเสร็จ เอาแผ่นรองซับไปทิ้ง
กลับมาเขาหลับไปแล้ว ไม่ถึงนาทีเลย
ห่มผ้าแพรให้หน่อย อากาศค่อนข้างเย็น .. plan ที่ว่าจะลองพาไปอึ ยกเลิกไปก่อนดีกว่า เช้าค่อยอึแล้วกัน
ถ้าไม่ลุกมานั่งหอบปวดท้องนะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น