สรรพสิ่ง ราวเมฆหมอก ในความฝัน
โลกจริงนั้น โหดร้าย เกินรับไหว
หากไม่สุข ทุกข์จะหนัก ได้อย่างไร
เพียงพัดพลิ้ว วูบไหว ดุจสายลม .. หวูเจี้ยน
ผมไม่ได้เขียนบทกวีแบบเป็นเรื่องเป็นราวมานานพอสมควร และคิดว่าหลังจากนี้คงไม่เขียนอีก มันเป็นเรื่องเกินความสามารถ
เขากล่าวกันว่าอย่าดูถูกตัวเอง ผมไม่เคยดูถูกตัวเอง แต่บางเรื่อง เราก็ต้องยอมรับว่าเรามีความสามารถไม่มากพอ ดีกว่าการพยายามดิ้นรนทำในสิ่งที่เกินกำลังจากตัวตนของเรา
วันนี้ อยู่ดีๆ ความรู้สึกถึงความจริงที่เหมือนความฝัน หรืออีกด้านหนึ่ง มันอาจคือความฝันในความเป็นจริง ปรากฎขึ้นในห้วงความคิด ผมจึงอยากเขียนกวีสักบท พรรณาถึงสิ่งที่ดูเลื่อนลอย จับต้องไม่ได้เสียยิ่งกว่าจับต้องไม่ได้
เราอยู่กับความเป็นจริงเสมอ แต่เราไม่อาจละทิ้งความฝันและจินตนาการ ก็นับว่าเป็นเรื่องดี เป็นเรื่องปกติสำหรับมนุษย์ทั่วไป
แม้บางครั้ง ความฝันมันสวยงามจนเกินไป จนเรารู้สึกไม่คู่ควร จะต่างอะไร ในเมื่อมันจะไม่มีวันเกิดขึ้นจริง ปัญหาเพียงอย่างเดียวคือ เมื่อเราตื่น มันจะเกิดการเปรียบเทียบในใจ จนทำให้โลกแห่งความเป็นจริงของเรา ดูช่างน่าเศร้ากว่าที่มันเคยเป็น
แต่สุดท้าย มันจะผ่านไปราวสายลม ความเศร้ายังคงจับต้องไม่ได้ เฉกเช่นความฝัน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น